Δεν έχουν όλοι οι άγγελοι φτερά.......

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα κόσμο αληθινό μα συνάμα ψεύτικο ζούσε μια πριγκίπισσα. Ήταν γλυκιά, έξυπνη, πρόθυμη και όλοι την σέβονταν και την αγαπούσαν. Καλά όχι όλοι, υπήρχαν πολλοί που την ζήλευαν και της φέρονταν άσχημα. Όμως εκείνη δεν έδινε σημασία. Απαξιούσε, όχι από κακία απλά θεωρούσε πως ο θυμός της ήταν άχρηστος, ανούσιος, δεν τον χρειάζονταν.

Ήταν ένα όμορφο ροζ-μωβ απόγευμα που κάθονταν στο μπαλκόνι με το τριανταφυλλί, μακρύ της φόρεμα, έπινε τσάι και χάζευε τον κόσμο σκεπτόμενη πόσα πράγματα υπάρχουν εκεί έξω και ίσως να μην γνωρίσει ποτέ, πόσες καταστάσεις ονειρεύτηκε και ίσως να μην τις ζήσει ποτέ και όπως ήταν λογικό μελαγχόλησε. Το βράδυ εκείνο έπεσε στο κρεβάτι της και ονειρεύτηκε πως έφτασε στην άκρη του κόσμου και εκεί ανακάλυψε μια γη ανεξερεύνητη την Γη Της Αγάπης. Ήταν τόσο όμορφα εκεί, το χορτάρι ήταν εξωπραγματικά πράσινο και τα πουλιά κελαηδούσαν μια παραδεισένια μελωδία. Το τόπια ήταν βγαλμένα από το πιο παραμυθένιο όνειρο και οι άνθρωποι ήταν απλά υπέροχοι.Κάθε φορά λοιπόν που κάποιος την στεναχωρούσε έψαχνε μέσα της την πόρτα εκείνη που μόλις την άνοιγε πήγαινε στην Γη Της Αγάπης.

Ένα θλιμμένο πρωινό ήταν πολύ στεναχωρημένη γιατί μια κακιά μάγισσα με τις κόρες της και τις αδελφές της βάλθηκε να της καταστρέψει την ζωή, έτρεξε λοιπόν με δάκρυα στα μάτια και κάθισε στα σκαλιά του όμορφου κάστρου της για να εισπνεύσει οξυγόνο, νόμιζε πως δεν ανέπνεε όση ώρα η κακιά μάγισσα ήταν δίπλα της. Έκλαιγε και έκλαιγε και ζητούσε ευθύνες σιωπηλά από την Μοίρα , την Ζωή, το Πεπρωμένο. Αναθεμάτιζε τα Όνειρα της που την πρόδωσαν και έφυγαν μακριά για να γλιτώσουν και προσεύχονταν να υπήρχε κάποιος εκείνη την στιγμή για να την βοηθήσει.

Τότε ξαφνικά ένα μυστήριο, ανεξήγητο φως κάλυψε τα πάντα και άνοιξε μια πόρτα από τον ουρανό. Η πριγκίπισσα δεν έβλεπε τίποτα παρά μόνο μια σκιά που έριξε μια σκάλα από την πόρτα αυτήν και άρχισε να κατεβαίνει. Ξάφνου μια όμορφη κοπέλα εμφανίστηκε. Φορούσε έναν άσπρο μακρύ χιτώνα , χρυσά σανδάλια και τα μαλλιά της ήταν μπούκλες φανταχτερές, έμοιαζαν σαν να είχαν πάρει χρώμα από τα κάστανα της πιο όμορφης καστανιάς του κόσμου. Η όμορφη αυτή κοπέλα χαμογέλασε στην πριγκίπισσα και της άπλωσε το χέρι. Την ανέβασε μαζί της σε αυτήν την Πόρτα και την κράτησε εκεί για πάντα για να είναι ευτυχισμένη.

Πέρασαν χρόνια και κάθε μέρα που περνούσε η όμορφη κοπέλα έκανε παρέα στην πριγκίπισσα. Και η πριγκίπισσα ακόμα και αν ήταν πολύ μακριά από το κάστρο της, ακόμα κι αν δεν ξαναείδε ποτέ τα γνώριμα πρόσωπα που την πλαισίωναν, ήταν ευτυχισμένη! Γιατί από εκεί ψηλά η όμορφη κοπέλα τής έδειχνε πράγματα που δεν είχε ξαναδεί ποτέ, τοπία που την μάγευαν και όνειρα που γίνονταν αληθινά. Μια μέρα όμως η πριγκίπισσα γεμάτη απορία ρώτησε κάτι την όμορφη κοπέλα : ”Αυτό εδώ το μέρος θυμίζει κάτι από Παράδεισο και εσύ είσαι δίπλα μου πάντα και με καθοδηγείς και με προστατεύεις και … δεν ξέρω μοιάζεις με άγγελο, έναν φύλακα άγγελο όμως εσύ δεν έχεις φτερά”. Η όμορφη κοπέλα χαμογέλασε και της απάντησε κοιτώντας την πριγκίπισσα με τα δυο υπέροχα , καθαρά σμαραγδένια μάτια της “…μην ψάχνεις γλυκιά μου πριγκίπισσα τον Παράδεισο ψηλά στον Ουρανό, ψάξε τον εκεί που βρίσκεσαι η καρδιά σου και μην περιμένεις πως όλοι οι άγγελοι θα έχουν φτερά.Οι πιο πολλοί δεν θα έχουν. Μα πίστεψε με όταν νιώσεις πως πέφτεις ο δικός σου άγγελος θα είναι εκεί πάντα κάπου εκεί κοντά να σε πιάσει και να πετάξετε ψηλά…μακριά!”.
Η πριγκίπισσα χαμογέλασε με ανακούφιση. Ήταν πια στην ονειρική της Γη της Αγάπης!

Όσο υπάρχουν άνθρωποι με καρδιές γεμάτες συναίσθημα, τα όνειρα θα βγαίνουν αληθινά. Κι αν ποτέ σαν πουν πως να μην πιστεύετε στα παραμύθια. Μην τους πιστέψετε… Τα πιο ωραία παραμύθια τα υπογράφει η ζωή!